به گزارش افق جنوب، ناشنواسان همچون ما قادر نیستند که خواسته‌ها، دغدغه‌ها و مشکلاتشان را فریاد بزنند، از این رو آن‌ها با دست و اشاره می‌گویند و ما هم باید با گوش شنوایمان بشنویم، اما گاهی اوقات، صدای خواسته‌هایشان به گوش هیچ شنوایی نمی‌رسد. گفته می‌شود که زبان اشاره ایرانی، زبان اصلی بیشتر ناشنوایان است، زبانی سه بعدی که برگرفته از حرکت لب، بدن و دست است و با هجی انگشتی باغچه‌بان تفاوت دارد.
سمیه، مادر یکی از ناشنوایان بوشهری کمبود مربی در برنامه‌های صدا و سیما را از مشکلات جدی ناشنوایان دانست و اضافه کرد: فرزند من و دیگر ناشنوایان و کم شنوایان بعد از پایه هفتم به‌دلیل نداشتن مدرسه مستقل باید در کنار افراد عادی درس بخوانند در این شرایط مترجم مخصوص برای انتقال مفاهیم هم وجود ندارد.
او خواستار آن شد که رسانه‌های جمعی برای ناشنوایان مناسب سازی شوند و زیرنویس یا مترجم داشته باشند.
این مادر عنوان کرد: بزرگ‌ترین چالش ناشنوایان و کم شنوایان زمانی است که حادثه‌ای رخ می‌دهد و یا مورد ضروری پیش می‌آید؛ برای مثال اگر سر و کار یک ناشنوا به بیمارستان بیفتد دیگر زبان اشاره کافی نیست و شخصی لازم است تا بتواند این زبان اشاره را برای افراد شنوا ترجمه کند. این موضوع به‌قدری مهم است اگر یک ناشنوا قادر نباشد منظور خود را به‌خوبی بگوید احتمال دارد جانش به خطر بیفتد.
تمسخر و ترحم عوامل انزاوی ناشنوایان است
سمیه عنوان می‌کند: بسیاری از افرادی که دچار معلولیت هستند منزوی می‌شوند چرا که یا مورد تمسخر قرار می‌گیرند و یا با ترحم با آن‌ها برخورد می‌شود که این تعاملات باعث انزوا و دوری گزیدن آنان از جامعه می‌شود.
او با اشاره به اینکه فرهنگ تعامل افراد با ناشنوایان نسبت به گذشته بهتر شده است، یادآور می‌شود: تا چند سال گذشته وقتی با فرزندم می‌رفتیم و با زبان اشاره با یکدیگر حرف می‌زدیم برخی افراد ادای ما را در می‌آوردند و مسخره می‌کردند. خوشبختانه این موضوع در مقایسه با سال‌های گذشته بسیار کمتر شده است.
علی فرزند سمیه با اشاره‌های دست به مادرش می‌گوید که به خبرنگار بگوید: در دوران کرونا به خاطر ماسک زدن، شرایط سخت شده بود، بیشتر افراد ماسک‌شان را بر نمی‌داشتند و ما نمی‌توانستیم از طریق لب خوانی متوجه حرف‌هایشان بشویم.
علی با لبخند ادامه می‌دهد: زمانی که بچه بوده برای ارتباط با افراد دیگر مشکل داشتم و خیلی ناراحت می‌شدم، اما الان این موضوع برایم عادی شده است. بعضی‌‍ها با لب خوانی متوجه حرف‌هایم می‌شوند، گاهی هم نیاز است روی کاغذ بنویسیم تا با جامعه ارتباط برقرار کنم.
او می‌گوید: بیشترین مشکل من و افرادی که ناشنوا و کم شنوا هستند نبود برنامه‌های مناسب تلویزیونی و سخت بودن ارتباط‌گیری و استفاده از فضای مجازی است.
استان بوشهر ۲۹۸۴ ناشنوا و کم شنوا دارد
مدیر کل بهزیستی استان بوشهر از ارائه خدمات بهزیستی استان به ۲۹۸۴ ناشنوا و کم شنوا در استان خبر داد و گفت: ناشنوایان جزء ۵ گروه معلولیت قرار دارند که می‌توانند از همه خدمات بهزیستی بهرمند شوند.
حسین اسدی‌راد بابیان اینکه برای کسانی که مشکل ناشنوایی دارند موظف به دادن سمعک و کاشت حلزون گوش هستیم، افزود: در سه ماهه نخست امسال ۳۱۹۸ کودک غربالگری شنوایی شدند که مشخص شد ۱۰ مورد نیاز به اقدامات درمانی دارند.
وی با اشاره به اینکه تعدادی از ناشنوایان و کم شنوایان از فارغ التحصیلان دانشگاهی و آموزشگاه‌های فنی و حرفه‌ای هستند، افزود: این افراد شغلی ندارند، اما سازمان‌های دولتی و کارفرمایان از این ظرفیت استفاده نمی‌کنند.
مدیر کل بهزیستی استان بوشهر نبود مربی زبان اشاره در برنامه‌های صدا و سیما و نداشتن مدرسه‌ای مستقل بعد از پایه هفتم و حضور این دانش‌آموزان در مدارس عادی را از دیگر مشکلات دانست.
به گفته اسدی‌راد در استان بوشهر ۳ مرکز آموزشی کودک و خانواده کم شنوا و ناشنوا در بوشهر، گناوه و دشتستان وجود دارد.
عامل ۵۰درصد ناشنوایی‌ها و کم‌شنوایی‌ها ژنتیکی است
وی با بیان اینکه عامل ۵۰درصد ناشنوایی‌ها و کم‌شنوایی‌ها ژنتیکی است، می‌گوید: در ۲۵ درصد موارد دلیل این مشکل ناشناخته و در ۲۵ درصد باقیمانده عواملی همچون زایمان ناموفق، بیمارس مادر و … دخیل هستند.
مدیر کل بهزیستی استان بوشهر گفت: براساس آمار کشور از هر هزار کودک متولد شده دو تا چهار کودک دارای مشکلاتی در شنوایی هستند.
اسدی‌راد اجرای طرح غربالگری شنوایی نوزادان با هدف شناسایی اختلال‌های شنوایی و استفاده ازسمعک و کاشت حلزون برای تکمیل شنوایی بچه‌هایی که در سن طلایی ۲ تا ۱۰ سال قرار دارد را از جمله خدمات بهزیستی برای جامعه ناشنوایان دانست.
به گفته کارشناسان، صدا و سیما در راستای کمک به ناشنوایان و کم شنوایان می‌تواند از ظرفیت گروه‌های مختلف NGOها که در زمینه ناشنوایان فعالیت می‌کنند کمک بگیرند همچنین استفاده از زیرنویس نیز می‌تواند موثر باشد./ ایسنا
