افق جنوب-فاطمه روحانی نژاد: میلاد لقمان زاده جوان هنرمند برازجانی که در ایام ماه صفر به گفتگویی صمیمانه با وی پرداختیم.
خودتان را معرفی کنید:
میلاد لقمان زاده متولد ۲۴ بهمن ماه ۱۳۷۲ اصالتا برازجانی، اهل محله کوزه گران و بزرگ شده خیابان شریعتی هستم.
آیا خانواده شما هنری هستند؟
بله. درگذشته با برادرم کار هنری را شروع کردیم علاوه بر برادرم، خواهرم نیز به ما کمک میکرد و علاقه‌مند شد، مادرمان در کارهای هنری از جمله طراحی دکور و طراحی لباس فعالیت میکرد چون در حوزه خیاطی استعداد خوبی داشت، میتوانست در برنامه ها مارا پشتیبانی کند.
بعد چند مدت خیلی فعال شدیم و کم کم گروهمان شلوغ تر شد و پدرمان در حوزه تعزیه خوانی و در نقش منفی، دو یا سه سال کنار ما فعالیت کرد.
خانواده مادری تقریبا هنری هستند و من هرچیزی که درهرمسیری آموزش دیدم و یا قدم برداشتم از خانواده مادری بوده، خصوصا پدربزرگ ام که تقریبا ۳ سالی هست که فوت کردند و من از ایشان خیلی چیزا اموزش دیدم و بعد از پدربزرگم با دایی‌ام جناب آقای غلامحسین همتی که در نمایش کمدی فارس بیشتر فعالیت دارد، اجراهای متفاوتی در سطح شهر داشته ام.
از خانواده ی پدری نیز فرهنگ به ارث برده ام.
در چه حوزه هایی فعالیت کرده اید؟
من در اکثر حوزه ها فعالیت کرده ام اما تعزیه خوانی را بصورت خیلی جدی دنبال کردم و میتوانم به جرعت بگویم که در آن ادعا دارم همچنین در اجرا، مجریگری و شعر کار کرده ام که در حوزه شعر پیشرفتم در حدی بوده که در سال ۱۴۰۱ اولین مجموعه شعرم منتشر شد و تعدادی را به افراد خاصی اهدا کردیم اما رونمایی نشد که بتوانیم به همه کسانی که به شعر علاقمند هستند هدیه دهیم.
نقش هایی که در تعزیه اجرا کردید چه بود؟
حرمله، شمر، عمر بن سعد، ابن ملجم، حارث، یزید، عبیدالله بن زیاد، سنان بن انس نخعی، محمد بن عبدالله، بکر بن حی تمیم الله بن ثعلبه، حر بن ریاحی.
چند آثارتان را نام ببرید؟
من تئاتر را به صورت جدی دنبال نکردم، در نمایش ملا محمد خادم به روی صحنه رفتم که نقش اول این نمایش بودم و در نقش حسن طائب در سال ۱۳۸۹ بازی کردم.
کار هنری را از سال ۱۳۸۲ در سن ۱۰ سالگی شروع کردم و در اولین اجرای تعزیه خوانی به من نقش سیاهه اهل البیت(ع) را دادند؛ اما در ۱۱ سالگی رسماً در رده سنی نوجوانان نقش منفی گرفتم.
در حوزه نمایش اولین نقشی که به من دادند نمایش کمدی بوده که در دوران مدرسه در دهه فجر نقش محمد رضا پهلوی را بازی کردم.
در حوزه شعر از سال ۱۳۸۷ به سرودن شعر علاقه‌مند شدم و این موضوع را با جدیت دنبال کردم و تلاش کردم اشعارم بدون نقص باشند. در حوزه های خطاطی، نوازندگی، تقلید صدا و خبرنگاری نیز فعالیت کردم. در سال ۹۱_۱۳۹۰ با افتتاح هفته نامه مردم جنوب وارد عرصه رسانه شدم و خبرنگاری را ادامه دادم، مشاور دانش آموزی فرماندار، استاندار و نماینده بسیج دانش آموزی در استان بودم.
مسابقه یا برنامه ای بوده که افتخاراتی کسب کرده باشید؟
در مسابقه تئاتر مقام دوم، در مسابقه سرود مقام چهارم و در مسابقه شعر مقام سوم را کسب کردم که مربوط به دوره دانش آموزی ام بوده.
یک خاطره بد و یک خاطره خوب بگویید:
خاطره ی بد: تا سال ۱۳۹۱ با گروه ۱۶۰ نفره در سطح شهر فعالیت میکردیم که از سال ۱۳۹۱ به بعد این گروه ضد ضربه تجزیه شد و همه از بین ما به گروهی رفتند و این تلخ ترین خاطره ی هنری ما در این سال ها شد.
خاطره ی خوب: برای مردم، یک جشن زمستانه بمدت دو شب در پارک شهید کشتکار با همکاری شهرداری برگزار کردیم که هنوز از آن برنامه فرکانس مثبتی دریافت میکنم و برایم جشن پر افتخاری بوده است و خاطرات خوبی از این جشن پرشکوه به یاد دارم.
در این سال ها مشوقتان چه کسی بوده؟
در این سال ها مشوق من فقط دایی و مادرم بودند.
چشم انداز ده سال آینده‌تان چگونه است؟
من برای کار تعزیه افق روشنی را پیش بینی میکنم و ده سال آینده به تغییر نسوخ تعزیه، زبان ادبیات و زبان شعری تعزیه پرداخته ام؛ همچنین شاید نسخه ای از من بیاید بیرون که چاپ بشود و خیلی از اشعار تعزیه را بروز کرده باشم و فکر میکنم تا ده سال آینده بتوانم در حوزه تعزیه کاری حرفه‌ای تر انجام بدهم.
چالش های پیشه رویتان چیست؟
گروه های جوان و نوپای زیادی در سطح شهر راه اندازی شده که همه از تخصص و کیفیت لازم برخوردار نیستند ولی با توجه به رنج سنی و وقت گذاری بیشتر در فضای مجازی یک مقدار در سطح شهر مطرح هستند و نگاه ها به سمتشان است ولی کیفی سازی نشده عمل میکنند مخصوصا در حوزه تعزیه احساس میکنم چالشی که شهر با آنها درگیر است اجراست؛ مثلا وقتی تعزیه نگاه میکنید بیشتر شبیه نمایشی عادی است تا اینکه شبیه نمایش حماسی باشد و احساس میکنم برای بقیه تعزیه خوان های قدیمی چالشی جدی است که دارد نگاه مردم را تغییر میدهد.
کدام سبک کار را می پسندید؟
بیشترین سبک تعزیه خوانی که کار کردم سبک اصفهان است و تعزیه خوانی اصفهان را بیشتر دنبال کردم و نقش آفرینی داشته‌ام. قطعا سبک بازی اصفهان را نسبت به سایر استانها حتی استان خودمان بیشتر می‌پسندم و سبک های خوانسار و حسینیه ابوالفضل قودجان بهترین نسخه ها را در کشور دارد.
استاد شما در شعر چه کسی بوده؟
جناب آقای حبیب قاسمی معلم زبان و ادبیات فارسی استادم بودند که به من وزن و قافیه آموخت و به صورت جدی همیشه برایم آثارم را نقد و بررسی میکردند و از وی درس های زیادی آموختم. من بیشتر به شعر علاقمند شدم، در مجالس شعر خوانی در انجمن شعر خوانی دشتستان شرکت می‌کردم و با شاعران بزرگ رفت و آمد داشتم ولی همیشه برای من استاد اول و آخرم در شعر آقای حبیب قاسمی بوده است.
برای اجرا در دوره ی خاصی شرکت کردید؟
من تنها دی دوره مجریگری که با مجری رسانه ای که با صدا و سیمای استان بوشهر همکار بوده شرکت کرده‌ام ولی در هیچ مسابقه یا جشنواره‌ای شرکت نکردم.
حس حال شما در کدام حوزه بهتره؟
برای من کاری حس و حال بهتری دارد که با استرس همراه باشد؛ مثلا در اجرا نمیدانی قرار است چه اتفاقی برایت بیوفتد، بداهه گویی را بیشتر دوست دارم چون استرس و اضطراب بیشتری دارد ولی شعر وقتی قلم و کاغذ در دست داری، میدانی که میخواهی در چه قالب و موضوعی شعر بنویسی و در تعزیه نقشت مشخص است و میدانی قرار است در چه نقشی بازی کنی و از چه دیالوگ هایی میخواهی استفاده کنی.
اسم کتابتان چیست؟
اسم کتاب شعر من فریاد هست.
چرا فریاد؟
زیرا لطافتی در شعرهایم نیست و بیشتر با ادبیات حماسی سروده شده و به همین دلیل اسم کتابم را فریاد نام گذاری کردم.
من در همه قالب ها شعر دارم، شعر نو و شعر کلاسیک ولی در شعر کلاسیک از قالب غزل استفاده شده است.
کلمات زیر را در یک کلمه توصیف کنید؟
تعزیه: شور
شعر:عشق
مجریگری:هیجان
حضرت عباس:مرام
شمر: حماسه
کلام آخر؟
از تمامی کسانی که در این راه کنارمان بودند تشکر میکنم و ممنونم از شما بابت تنظیم این مصاحبه.
